اماکن متبرکه عراق وادی السّلام و نبایدها در آن

اماکن متبرکه عراق

وادی السّلام و نبایدها در آن

از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمود:

هیچ مؤمنی در شرق و غرب  عالم نمی میرد، مگر آنکه خداوند روح او را به وادی السّلام محشور می کند. (بحار الانوار، ج 100، ص 233، به نقل از ارشاد القلوب، ج2 ص 238)

نیز از امیرالمؤمنین (ع) نیز نقل شده که در روز قیامت از مردم پشت کوفه – که مراد نجف اشرف است – هفتاد هزار محشور گردند که چهره های آنان چون ماه درخشان باشد.

نبایدها در وادی السلام

متأسفانه اخیرا برخی سنت های خودساخته در وادی السّلام مشاهده می شود که هیچ منشأ روایی نداشته و خرافاتی بیش نیست مانند دفن مو و ناخن، خط کشیدن اطراف خود به عنوان تعیین محل دفن، پرداخت مبلغی به سنگ تراش برای حک نام خود بر روی سنگ به امید آن که روحشان بعد از مرگ به آن جا منتقل شود و همچنین بردن مقداری از خاک وادی السّلام به عنوان تبرّک.

از زائران محترم انتظار می رود از این گونه بدعت ها بپرهیزند و فقط به آن چه در روایات معتبر آمده است، عمل کنند.

اماکن متبرکه عراق حضرت هود و حضرت صالح (ع)

اماکن متبرکه عراق

حضرت هود و حضرت صالح (ع)

حضرت هود (ع) از پیامبران بزرگ الهی است که در میان «قوم عاد»، در سرزمین «احقاف»، - مابین یمن و حضرموت – زندگی می کرد. او از نظر حسب و نسب، زیبایی، اخلاق و صفات انسانی ، در میان مردم آن زمان ممتاز بود.

نخست‌وزیر عراق عازم ایران شد خبرگزاری عراق اعلام کرد «محمد السودانی» لحظاتی پیش عازم ایران شد.

اماکن متبرکه عراق مقام امام زین العابدین (ع)

اماکن متبرکه عراق

مقام امام زین العابدین (ع)

از بعضی روایات استفاده می شود که امام زین العابدین (ع) هر گاه برای زیارت جدشان امیرالمؤنین (ع) به نجف می آمدند، در مکانی اقامت کرده و به نماز و عبادت مشغول می شدند.

امام باقر (ع) فرمود:

پدرم امام علی بن الحسین (ع) بعد از شهادت پدرش امام حسین (ع)، خانه کوچکی در بیرون شهر برگزید و چندین سال را در بیابان زندگی کرد؛ چون نمی خواست با آن مردم تماسی داشته باشد ... و هنگامی که می خواست به زیارت جدّش امیرالمؤمنین (ع) و یا پدرش سیدالشهدا (ع) برود، از بیابان به مقامش می رفت و سعی می کرد، دیگران متوجه زیارت او نشوند. (بحارالانوار، ج 100، ص 266 و 267)

اماکن متبرکه عراق مقام دست راست حضرت ابوالفضل العبّاس

اماکن متبرکه عراق

مقام دست راست حضرت ابوالفضل العبّاس

ابن شهر آشوب گفته است: حضرت عباس (ع) سقاء قمر بنی هاشم و علمدار حسین (ع) و بزرگترین برادرانش بود. در پی آب بیرون آمد؛ بر او حمله کردند . او هم بر آنان تاخت، در حالی که می گفت:

لاأرهب الموت إذالموت رقی

حتّی أواری فی المصالیت لقا

نفسی لنفس المصطفی الّطهر وفا

إنّی أنا العبّاس أغدوا بالسّقا

و لا أخاف الشرّ یوم الملتقی

هرگز از مرگ نمی ترسم، آن گاه  که مرگ فراز آید، جانم به فدای جان مصطفای پاک باد! من عباسم که ساقی ام و هنگام نبرد، هراسی از شر ندارم، و آنان را پراکنده ساخت. زید بن ورقاء جهنی، پشت نخلی کمین کرد. حکیم بن طفیل سنبسی نیز، کمکش کرد. ضربتی بر دست راست او زد. شقّا شمشیر را به دست چپ گرفت و رجزخوانان بر آنان حمله آورد:

به خدا سوگند اگر دست راستم را قطع کردید، پیوسته از دینم حمایت می کنم و از پیشوایی که یقینِ او راست است، حمایت می کنم که او فرزند پیامبر پاک و امین است.