«انَّ لِلحُسَینِ مُحَبَّة مَکنونَة فی قُلوب المُؤمِنین»

ظرفِ دلت را از‌ چه چیز پُر کرده‌ای؟

وقتی دلت به دنیا و لذت‌هایش وابسته شد، دیگر همه کارهایت بر اساس وسوسه‌های دل پیش می‌رود؛ زیرا دل، مانند ظرفی است که اگر با دنیا پُرش کنی، دیگر جایی برای دین و امام نخواهد داشت.

می‌دانید چرا عده‌ای در کربلا برای نبودن با امام و دفاع نکردن از حق، دلبستگی‌هایشان را بهانه کردند؟ زیرا بر دلهایشان مُهر خورده بود. شکم‌هایشان از حرام و دلهایشان از حُبّ دنیا پُر شده بود. برای همین هم با وعده‌های دروغین، فریب خوردند و امامشان را به قیمتی ناچیز فروختند.

حواسمان باشد که دلمان را با چه چیز پُر می‌کنیم؟ زرق و برقِ دنیا و لذت‌هایش جذاب است اما اگر دلبسته‌ی آن شویم، دیگر نمی‌توانیم به راحتی از آن دل بِکنیم. حتی ممکن است برای از دست ندادن دنیا، کاری کنیم که به هیچ وجه قابل جبران نباشد؛ مانند قاتلانِ امام حسین که تا ابد لعن می‌شوند.

گفتن اینکه ما امام زمان را تنها نمی‌گذاریم، آسان است، اما اگر با دقت به زندگی خود نگاه کنیم، می‌بینیم که همه‌ی ما بارها به خاطر دنیا، در یاری امام زمان کم کاری کرده‌ایم. منظور این نیست که باید بیخیال دنیا شویم؛ دنیا را بخواهیم، اما برای رسیدن به امام، نه برای دور شدن از او.

هادی لطفی پیربستی دوشنبه 31 شهریور 1399 ساعت 23:51

0 نظر

یا صاحب الزمان! بین ما دل شکستگانی که در پشت مرزهای بسته مانده ایم و....

یا صاحب الزمان!

بین ما دل شکستگانی که در پشت مرزهای بسته مانده ایم و زواری که از شهرهای مختلف عراق به سوی حرم سیدالشهداء علیهم السلام روانه شده اند یک حس مشترک وجود دارد و آن خستگی از زندگی بی امام زمان علیه السلام و شوق وصال شماست...

الهی عظم البلاء...

هادی لطفی پیربستی دوشنبه 31 شهریور 1399 ساعت 23:49

0 نظر