«انَّ لِلحُسَینِ مُحَبَّة مَکنونَة فی قُلوب المُؤمِنین»

#روایت_اربعین الرَّفیق، ثُمَ الطَّریق

#روایت_اربعین

الرَّفیق، ثُمَ الطَّریق

چند روز مانده به محرم، رفتم مشهد. زیر ایوان‌طلای صحن انقلاب نشسته بودم و عکس‌های اربعین سال قبل را نگاه می‌کردم.

به امام رضا گفتم: دل‌شوره‌هایم برای اربعین را برداشته‌ام آورده‌ام اینجا. مگر جدتان نگفت: 《علیک الرفیق، ثم الطریق》؟

که اول دوست و هم‌سفرت را مشخص کن و بعد پا به مسیر بگذار؟

خودت هم می‌دانی که کربلا بدون شما صفایی ندارد...

گذشت تا روز اربعین، در خیابان‌های کربلا که قدم می‌زدم، بغض عجیبی گلویم را گرفت. درست مثل کودکی که دور از خانه، هوای پدرش را کرده باشد، دلم یک‌دفعه برای امام رضا تنگ شد. در دلم که با او هم صحبت شدم، احساس می‌کردم همراهم دارد قدم می‌زند!

چند قدم دیگر که رفتم، روبروی باب القبله، چشمم به گنبد طلایی امام حسین افتاد. حالا وقت آن بود که برات مشهدم را از ارباب بگیرم..!

زهرا حسینی

هادی لطفی پیربستی دوشنبه 23 خرداد 1401 ساعت 18:10

0 نظر